Yukardaki resim 1994 yılında Sudan'da savaş fotoğrafçısı Kevin Carter tarafından çekilmiş. Resimdeki açlıktan derisi kemiğine yapışmış ölmek üzere olan küçük bir kız çocuğu ile, onun ölümünü bekleyen bir akbaba var. Küçük kız ölsün ki akbaba onu yesin.

Kevin Carter bu fotoğrafı çektikten sonra akbaba ürküp kaçmış ama Kevin küçük kızı 1.5 km uzaklıktaki Birleşmiş Milletler kampına zütürmek yerine olduğu yerde bırakıp çektiği fotoğrafı haber ajanslarına yetiştirmek için oradan uzaklaşmış.

Kevin'in çektiği bu resim ona 1994 Pulitzer ödülünü ve ilford Yılın haberi ödülünü getirmiş ama bu olaydaki tutumu sebebiyle bir dizi de tepki almış. Aldığı bu tepkiler karşısında kendini savunan Kevin profesyonel fotoğrafçı olduğunu, yardım görevlisi olmadığını söylemiş. Kaldı ki o dönemde gazeteciler ve fotoğrafçılar salgın hastalık tehdidi sebebiyle hasta kişilere dokunmamaları konusunda uyarılıyorlarmış. Kevin'in çektiği bu fotoğraf dünyada büyük yankı uyandırmış ve Sudan'a yardım kuruluşlarından büyük miktarda yardım gelmiş.

Kevin'i yaptığından dolayı kınayanlar olduğu gibi büyük miktarda hak veren kişi de olmuş. Aralarında dünyaca ünlü savaş muhabirlerinin de bulunduğu bir çok kişi küçük kızı kurtarmak yerine çektiği kareyi gerekli yerlere ulaştıran fotoğrafçıyı çok iyi anladıklarını ve haklı bulduklarını söylemişler.

Kevin bu olaydan üç ay sonra 'O an sadece gazeteci olduğumu düşünüyordum.Şimdiyse sadece insan olduğumu' diyerek yaşdıbına son vermiş.

Gazetecinin tavri hala tartışılıyor. O çocuğu o gün ölümden kurtaramamış olabilir ama üzün süre beklediği ve yakaladığı bu resim ile dünyanın berbat halini, o kadar güzel anlatmış ki ciltlerce kitap yazılsa ancak bu kadar etkili olabilir. Geçtiğimiz günlerde kutladığımız insan Hakları Günü, Çocuk Hakları Günlerine taban tabana zıt olan bu resim bize bazı gerçekleri ne güzel anlatıyor.

Diliyorum ki savaşlarda çocuklar ölmesin. insanlar ölmesin. Savaş olmasın.