kalbini parça pinçik edebilir . simdi ben bu kızı 3.5 sene önce ilk görüşte sevmeye başladım. neyse arkadaş oldum herşeyini öğrendim falan. çıkma teklifi ettim bu kıza. kız şaka sandı güldü geçti falan. abi ilk kalbimin kırıldığı andı. bende zaten asosyal bişeyim yüzüne bakamadım konuşamadım ama niyeyse hala aşıktım kıza. 2.5 yıl geçti okul tatil oldu. ben bi cesaret bu kıza yazdım. sonra samimi olduk baya iyi konuşuyoz falan. bu kıza anlattım işte telifim gerçekti falan filan feşmekan... kız liseli sevgilisi olduğunu ve onu çok sevdiğini ama ayrıldığını anlattı. kalbimin ikinci kırıldığı an. abi gittim bağırdım yastığıma. tabi asosyaliz arkadaş yok yazacak biri yok. neyse giptir ettim. biraz önce kızla yine arkadaş gibi konuşuyoruz. kız benim okulun yanındaki okula gidiyor. okul çıkışı gezeriz dedim. kız annem bana güvenmez dedi niye dedim konuşma şu:
-niye
+annem arkadaşının çocuğuna yavşadığımı öğrendi (utanan şebek)
- şimdi yavşamazsın artık *
+o benim çocukluk aşkım
+çocuğu şimdi görsem bile hemen yavşarım
- *
+annemin beni vereceği tek çocuk o
- *

abi aynen buydu. hadi öbürlerine dayanırım ama 3.5 yıl sevdiğim kız bunu bana söyleyince dayanamadım kapattım telofonu. şimdi hiçbişey yapamıyorum. tek yapabildiğim içime bağırmak ve bunu size yazmak. içimde kaldığım için size içimi boşaltmak istedim. derdime bi çare bulun :'(

edit: beyler pardon sevgili kısmını yanlış yazmışım. düzelttim