izmir Ege üniversitesi Halkla ilişkiler bölümünü kazanmıştım, Dershane de verdiğim uzun çalışmalar yaptığım tekrarlar işe yaramıştı.
Sonun da istediğim okulun istediğim bölümündeydim. Ailem, arkadaşlarım, tanıdıklar hepsi beni tebrik ediyorlardı.
Çok mutluydum, Ailem'in buruk bir mutluluğu vardı tabi 18 yıldır evde gözleri gibi baktıkları tek bir çocuk vardı ve o gidiyordu.
Tercihlerin açıklandığının akşamı Annemle balkonda oturduk okul kaydı, yurt işleri, oraya zütüreceklerimi falan konuşuyorduk,
Uzun uzadıya konuştuktan sonra annem çayından bir yudum aldı ve şu konuşmalar geçti;
(Verilen isimlerin hiç birisi gerçek değildir)

-Nurgül teyzeni hatırladın mı oğlum?
+yoo hatırlayamadım.
-Hani Ihlamur dere de otururken bize çok gidip gelirlerdi sen daha 9-10 yaşlarındaydın o zamanlar.
+Valla hayal meyal hatırladım. Ne oldu ki ?
-Heh işte Nurgül teyzende izmir de oturuyor 7-8 sene önce oraya taşındılar, Seni ona emanet edicem aklım kalmaz.
+Anne beni kimseye emanet etmene gerek yok.
-Olmaz olmaz, Hem başına bir iş geldiği zaman Nurgül teyzen yardımcı olur, bende seni ziyarete gelince onlarda kalırım.
+iyi tamam anne nasıl istersen.

Bu konuşmalar gerçekleşirken Nurgül teyzeyi pek hatırlayamadım, Kendi kendime de diyorum "Ulan miss gibi izmir amk ortamın kralı da var, ne diye emanet ediyorsun beni başkalarına üüff"
falan diye söyleniyorum..

Bir kaç kişi okusa yeter beyler devam diyin devam ederim..