Beyler biz eskiden büyüklerimizin yanında ağzımızı açamaz ne kadar da uğraşsalar laf söyleyemezdik.
ister aptallık deyin ister saygı deyin ama öyleydi. Gel sen bizim oğlumuz ol, Anneni mi çok seviyorsun yoksa babanı mı? Gibi sorulara salakça cevaplar veriyorduk. Hiç yaratıcılık yada lafı gediğine koyma gibi huylarımız yoktu.

Bizim alt kattta oturan yeni yeni kreşe giden bir kız çocuğu var ve vay amk biz çocuklukta salağın önde gideniymişiz dedirtti bana. Konuşmayı yazıyorum beyler:
- Nasılsın bakalım fıstık. çikolata cips falan alayım mı sana ister misin?
+ istemem teşekkür ederim. Yasak bana onlar, annem dedi ki çikolata cips yersem çirkin ve şişman olurmuşum.
Ben aynı teklifi alsam teklif edenin iliğini kemiğini kuruturdym amk çocukken. Her ne kadar evdekiler kızsa da o fırsata armut gibi atlardım. Muhabbet devam ediyor:
+Bak benim ayakkabılarıma. Babam aldı ışıklı.(birkaç adım atıp ışıklarını gösteriyor)
- Benim olsun mu?
Normalde bu soru bana yöneltilse ya sığır gibi ağlar yada banane banane falan derdim en fazla. Ama bu kız önce beni süzdü sonrada:
+ Bu senin ayağına olmaz ki hem bu kız ayakkabısı. dedi
Ulan sığır ne uzatıyon işte kız senin şimdiki halinden daha zeki amk. Ama devam ettim muhabbete kız:
+ Biz babamla uçurtma yaptık beraber, uçurmaya gideceğiz.
- Ne kadar güzel bana da yapsana bir tane birlikte uçururuz.
Kız boşboş yüzüme baktı ve
+ Yok artık... Dedi döndü gitti beyler.
Vay amk dedim kendi kendime.
Bu da sabah başıma gelen bir olaydır.