Başlıyorum panpalar,

ilkokul zamanları okula hep yürüyerek gidip gelirdim. Evlere dağılmak üzere yine okuldan çıktığımız bir gün arkadaşlarla birbirimizi sokaklarda kovalaya kovalaya mahallemize doğru iniyorduk. Tam en önden yardırmış koşarken sokakta üzeri gazetelerle örtülmüş ceset vardı. Millet başında toplanmış vah vah cıkcıkcık yazık diye söyleniyordu dıbınakoyim. Ulan gazetenin örtmediği yerlerden adamın kıyafetini gördüm kareli ceket bej gömlek, gri kumaş pantolon, siyah köseli ayakkabı, bordo çorap. Ananı gibim kaynar sular döküldü başımdan aşşağı. Ara sıra babamın vakti olunca o sokaktan gelip okuldan alırdı benle arkadaşları. Ben sabah evden çıkarken babamın giydiği kıyafetlerin aynısı. Ulan dünya küçüldü gözümde salya sümük ağlaya ağlaya düşe kalka eve koştum. Zile bastım içimden dua ediyorum 'Allahım babam diyafondan "kim o" desin' diye. Annem bastı diyafona "kim o" dedi.

Ulan nasıl korkmuşsam "kim o" diye karşılık verdim anneme aradan 2-3 saniye geçti ağlamaklı "benim anne" dedim.

Bodrum katında oturuyoduk amk merdivenler 3er5er atlayarak girdim eve annem "noldu olum dövdüler mi" falan diyodu ben konuşamıyorum ağlamaktan geçmişini gibiyim.

Annem sakinleştirmeye çalışırken mutfaktan babam çıktı ikimizde bir birimize mal mal baka kaldık babamla. "Lan olum noldu" diyo bi gülüyorum bi ağlıyorum kafayı yemiş gibiyim resmen. Su falan içirdiler olanı biteni anlattım yemek bile yiyemedim öyle yorgun hissediyodum ki beyler oturmaya bile mecalim kalmamış yatıp uyudum bir daha da o sokaktan geçmedim amk.