parmaklıklardan tutuna tutuna lavaboya girdim. aynada bir sürü yüzüm vardı sanki. başım dönüyordu. defalarca yüzümü yıkadım ama nafile. bütün gücüm çekilmişti, ayakta duramıyordum. zar zor dışarı attım kendimi. tekrar bara oturup bi içki daha söyledim. bütün vücudum uyuşmuştu fakat bir türlü beynim uyuşmuyordu!

bir zamanlar sevdiğim kadın yavaş yavaş ölüyordu. o upuzun saçları gitmiş, kaşları dökülmüş hali gözümün önünden gitmiyordu. yaşadığımız güzel günler aklıma geldikçe mutlu oluyordum ama hastanedeki hali gözümün önüne gelince buz gibi oluyordum.

güzel başlayan hikayemiz güzel bitmişti aslında. birbirimize karşı sevgimizin bittiğini anladığımızda konuşup dostça ayrılmıştık.

ama ne olursa olsun içim paramparçaydı. herşeyden öte bir insan ölüyordu ve bu insanı bir dönem sevmiştim...