part 137

Filiz afeti gülerek dönüp gitti. Arkadan izledim biraz onu. Fena parçaydı. Simdi cıksam gitsem arkasindan olmayacakti. Ya da olur muydu? Azdırmıştı resmen beni kaltak. Geri dönüp odaya girdim. Resul hala uyuyordu yatakta. Uyandırıp birşeyler getirip yedirsemiydim acaba? Ama uyusa saha iyi olurdu sanki. Hem yorgundu hem de yaralıydı. Adamın hasıydı ama.O da bir bakıma benim yasadıklarimin hemen hemen aynisini yaşıyordu. Daha doğrusu benim gecen 3 yıl yasadığımı o da o zamandan bu zamana yaşıyordu. Ama onunki sanki biraz daha zor sanki biraz daha imkansızdı. Gerçi biz büyütmüş olabilirdik gözümüzde. Resul herşeyi içinde yasayan bir insan olduğu için bilmiyorduk tabi. Ama hic bir şekilde bir adım atmadı platonik sevdiğine. Onu severken kendisine atılan adımları da görmezden geldi hep. Hic olmamış saydı. Sanki ondan başka kız yokmuş gibiydi Resulun dünyası. Öyle bir bağlanmışlık öyle bir ihtiras vardı.

Derinlere dalmama telefonun çalması mani oldu. Arayan Esraydi. Ses cikarmadan koridora cikip telefonu açtım.

- Alo Esra?

Esra: ben indim otobüsten haber vermek için aradım.

- iyi yapmışsın Esra.

Esra: Resul nasıl?

- iyi, uyuyor.

Esra: peki tamam. Ben eve cıkıyorum. Hadi bakalım, görüşürüz.

- tamam. Görüşürüz.

Telefonu kapayıp içeri girdim yine. Boş olan yatağa uzandım. Çok geçmeden uyuya kalmışım. Ne kadar zman uyudum bilmiyorum ama gecenin bir vakti beni dürten bir el tarafından uyandım.