Saat 09.30, yeni uyandım. Kahvaltmı yaparken çay içerim, bilirsin. Önceden büyük bardağa da küçük bardağa da iki şeker atardım. Biri sen, biri ben derdim. Artık tek şekerli içiyorum çayımı. Ama bilmiyorum. Bu sen misin? Ben miyim? Bak yine geldin aklıma, biraz müsade etsen?

Saat 12.40, koşuya çıkayım dedim. Hani sana sinirlendiğimde Telefonumu kapatır koşardım, koşayım dedim. Halbuki sinirli de değildim. Açtım dolabımı, ne giyeceğimin bir önemi yoktu, attım elimi. Senin aldığın tshirt. Giyemedim, biraz rahat bıraksan ya beni.

Saat 12.55, ne kadar koşabildim biliyor musun? 5 dakikacık. Ayaklarım gitmedi, ciğerlerim yanana kadar koştum. Ne kadar da yormuş bu hayat beni dedim. Attım kendimi çimenlere. Hayır bu sefer beyaz değildi giydiğim. Artık beyazlarımı kirletmeye korkar oldum.

Saat 16.25, yağmur başladı. Nefret ederim yağmurlardan, bilirsin. Bu sefer oturdum yağmurun altında. Belki bir damla düşer de gözlerimden, gören olmaz diye. Düşmedi. El ele yürüyen çiftler yoktu. Ama biraz rahat bıraksaydın ya beni?

Saat 17.00, uyudum. Daha doğru seçimler yaptığım paralel bir evrende uyanmak dileğiyle.

Saat 23.00, uyandım. Doğruldum yatağımda. Aklımda sen yoksun. Mutlu değildim, aklımda sen olduğun zamanlardaki kadar üzgün de.

Saat 23.25, acıktığımı anladım. Sadece bir çikolata yemiştim sabahtan beri. Bir şeyler yemeliyim dedim, tost yapacaktım. Dolabı açtım, biraz peynir, salça aldım. Domates yoktu, eksiğimiz domates olsun dedim kapattım dolabı. Boş boş dolabın kapağına daldı gözüm. Gördüm, yine, yine sen. Sana gitme dememe rağmen gittiğin, Polonya gezisinden anneme getirdiğin magnet. Biraz rahat bıraksaydın ya beni?