"Kankalar sıkıntı yok, ben artık dersten atılmaya alıştım. Hatta her gün bir kere atılmazsan duramıyorum. Canım istiyor." Son ders seçmeliydi. Yani hani şu kimsenin seçmediği ama birilerinin bizim adımıza seçtiği saçma bir ders... Dolayısıyla kimse dersi dinlemiyor, kendi halinde takılıyordu. Yan sınıftan bir kız teneffüste Al ile bir şey konuşmak istediğini söyleyip Ali'yi dışarı çıkarmıştı. O yüzden derse geç gelmişti Ali. Sırada yanıma oturunca ön sıradaki Oğuz da Sinanların sıraya geldi. Hepimiz 'ne konuştunuz' der gibi meraklı gözlerle Ali'ye baktık.
"Ne bakıyosunuz lan?"
"Ne konuştunuz? Anlatsana muallaktor! Fıstık gibi kız valla."
"Önemli bir şey değil. Seni seviyorum dedi."
"Ne?! Eee, sen ne dedin?"
"Allah başka dert vermesin dedim, ne diyeyim."
"Ulan ağır ılıksın ha! O kız kaçar mıydı be!" Sinan Ali'ye çemkirirken sınıf kapısı çalındı. Gelen nöbetçi öğrenciydi.
"Hocam, Yaprak Ayvaz'ı müdür bey çağırıyor." Benle ne yapacaktı ki müdür? Hiçbir halt anlamadan sınıftan çıktım. Sağ tarafa dönecekken nöbetçi kız beni uyardı. "Oradan değil, müdür bey burada. Beni takip et." O gün ruh halim 'ananı niyolay ye ye' diye şarkı yapıp halkın bunu 'ananı yiyolar ye ye' olarak anlaması üzerine halk tarafından linç edilen şarkıcı Volkan gibi olduğundan hiçbir şey demeden nöbetçiyi takip ettim. Kim attı lan bu ölü toprağını üzerime bugün! Kız, burası diye eski öğretmenler odasını gösterip hemen yandaki merdivenlerden aşağı indi.