Uzun süredir tanıdığım ve son zamanlarda konuşmaya başlayıp aşık olduğum bir kız arkadaşım vardı.Çok sık sevgilisi olan birisi değilim ama olduğu zaman karşımdakine en samimi duygularımla yaklaşırım.

Dün kız arkadaşımla buluştuk ve sinemaya gittik. Film boyunca elimi hiç bırakmadı, başını göğsümden hiç kaldırmadı. Gözlerine bakmaya bile kıyamıyordum. Artık bir şeyleri rayına koyduğumu ve benim de güzel şeyler yaşayabileceğimi düşünmeye başlamıştım. Tarifsiz bir duyguydu.

Birkaç gün önce bana bir arkadaşıyla Kadıköy'e gideceğini söylemişti. Arkadaşının kız olduğunu düşünüp pek üzerinde durmadım.Ama buluştuğumuzda arkadaşının (benim de tanıdığım) bir erkek olduğunu öğrendim. Bozulduğumu anlamıştı.

Eve dönmek için ayrıldığımızda eve varınca bana mesaj atmasını istedim. Mesaj gelmişti.Ona ben evde otururken kendisinin başka bir erkekle istanbul'un diğer tarafına gitmesinin bana yaşatacağı duyguları anlamasını söyledim.Ona karşı olan duygularımdan dolayı kıskandığımı anlattım.

Bana "beni ailemin bile kısıtlamasına izin vermezken sana hiç izin veremem , ben sana senin bana beslediğin gibi yoğun duygular beslemiyorum , sanırım arkadaş kalmamız daha doğru , ama ben hep senin yanındayım" gibi şeyler söyledi. Bunu hak etmemiştim.

Beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Aşkımın karşılığı bu olmamalıydı.Zor zamanlarda sığındığım tek liman olan hayallerimi benden çalmıştı.Onu telefonla aradım.Bir saat boyunca ağlayarak , bana yaşattığı duyguları ve hala bir şeyleri değiştirme şansımızın olduğunu söyledim.Ama o kararını vermişti.

En yakın arkadaşlarımla paylaştım bu durumu. Tavsiyelerini dinledim.Ve şu anda belki de gerçek hayatta hiç karşılaşmayacağım siz "panpalarımın" bana vereceği her bir teselli ve tavsiyeye ihtiyacım var. Hala gözlerim nemliyken belki de ayağa kalkmama yardımcı olabilirsiniz. Bekliyor olacağım.

Not: Sizi ciddiye alabilmem için lütfen bana veya kız arkadaşıma küfür etmeyin.