Bu sabah kahvaltı için birşeyler almak için 1 sokak ilerideki bakkala gittim. Bir salam 3 tl'lik zeytin 1 tane de ekmek alıp çıktım. Tam köşeyi dönecekken üstünde eskimiş, yırtık pırtık kıyafetler olan bir adam gördüm. Çöpü karıştırıp içinden ekmek alıyor ve yiyor, bir kısmını da yanındaki poşete koyuyordu. Bir elimdeki poşete baktım, bir de adamın haline baktım. Adam da bana bakmaya başladı. Gözlerim doldu beyler. Adamın yanına gidip gel abi dedim, yandaki basamaklara oturduk. Ekmeği bölüp zeytini açtım, utanıp sıkılsa da ısrarlarıma dayanamayıp yarım ekmeğe zeytin koyup yedi. Nereli olduğunu sordum. Konuşması biraz garipti. Türkmen olduğunu söyledi. Ailesi hakkında birkaç şey sordum 1 oğlu 2 kızı varmış, kızlarından bir tanesi vefat etmiş Irakta. Abi sen burada bekle ben hemen geliyorum diyerek hemen eve gittim. Kumbaramı açtım, içerisinden 17 lira çıktı. 3 lira da bakkalın verdiği para üstü vardı hepsini cebime koydum. Çocukluk zamanımdan kalan bir çanta vardı, ona kullanmadığım eski kıyafetlerimden doldurdum. Adamın yanına koşup parayı ve çantayı adama verdim. Adam almak istemediyse de sonunda aldı. Helalleşmek istedi. Helalleştik. Poşeti de ona verdim. Giderken gözlerinin içi gülüyordu.

Sonuç şu beyler, bir insanı mutlu etmek o kadar zor bir şey değil. Böyle bir şey yaşarsanız lütfen duyarsız kalmayın. Onların yerinde siz de olabilirdiniz bunu unutmayın.