ama malesef şuan konuşamıyoruz. aslında çok güzel muhabbetimiz var. bazı sıkıntıları olduğu için üstüne gitmek istemiyorum. bilse keşke benim de dertleşmeye onunla konuşmaya ihtiyacım var. elden bişey gelmediği için buraya yazayım dedim.
ne zormuş insanın büyüdüğünü sanıp da bir yanının hep çocuk kaldığını anlaması. güçlendiğini sanarken bir yanının hep zayıf olması.
yine bir güne daha başlanacak, zorla kalkılıp işe gidilecek, zorla insanlara tebessüm edilecek. akşam 6 olsun da eve gitsek diye beklenecek. bütün gün o arkadaştan bir mesaj gelir mi diye beklenecek. dakka başı telefon eline alınıp kontrol edilecek. gelmedikçe üzülüp saçmalanacak. ve en kötüsü belki o bunların hiçbirini bilmeyecek...