Bir 2008 yazında yine okullar tatil olmuş ailemin zoru ile camiye kuran kursuna gidiyordum. O zamanlar 11-12 yaşındayım ve daha öncesinden yanı 8-9 yaşından beri beni zorla camiye yolluyorlardı. Ben de her sene olduğu gibi 2008 yazında kuran öğrenmeye 0 dan başlıyacaktım. Çünkü hiç bir zaman elif ba (yanlış yazmış olabilirim)yı bitiremedim. Hep son 2-3 sayfa kalıyordu ve yaz bitiriyordu. Toplam 3-4 sene boyunca kurana dahi geçemedim. 2008 sezonu camiye sıkıla sıkıla gidiyordum. Okul olmamasına rağmen sabahın köründe kalmışım istemsiz istemsiz yürüyordum. Yanımda mahhalenin ineği beyaz (uydurma isim) vardı. Ulan bir çocuk bu kadar saf bu kadar inek bu kadar mal olabilir. O zamanlar zaten ailemin beni kur an kursuna yollamasındanda anlayacağınız üzere çok fazla olmasada dindar ve mühhafazakar (ne garip bir kelime amk) bir aileydi. Ailem beni çocukluğumda hiç bir zaman yanlız dışarı bırakmadı. Mutlaka yanımda ailemin ailesini tanığı bir çocuk olmak zorundaydı. Yani ailemden dolayıda mahalle tayfasında biraz süt kalıyordum. Benim ailem böyleyken beyazın annesi babası benim aksime ben dışarıya çıkmak için yalvarırken onlarda beyaza dışarı çıkması için yalvarıyordu. Hayatım boyunca komşunun çocugu olarak bana karşı bir silah olarak kullanılan beyaz ailesinin tüm ısrarlarına rağmen dışarı çıkmak istemiyordu. Bide dışarıya çıkmadığı yetmezmiş gibi dışarıya çıkmak istemediği o zaman içerisinde evde test çözer konuları okurdu. Maddi durumları benim ailemden daha iyi olmadığı halde benim bilgisayarımdan kat kat daha iyi bir bilgisayarı vardı. Hep hayalimdi öğle bir bilgisayarımın olması ve benim hayalim olan o bilgisayarda bilgisayara resmen işkence ediyordu. O kadar iyi bir bilgisayarda oturup kitap okur gazate okur bir yandanda anadolu rock açar dinlerdi.(Anadolu rock u sevmediğimden diğil bir 11 yaşındaki bir cocugun anadolu rock dinlemesi garibime girderdi ondan yazdım) Benim bilgisayarım daha cs bile kaldırmazken o okadar iyi bir bilgisayarda resmen bilgisayarı boşuna kullanıyordu. Bu da haliylen benim sinirime gidiyordu. Çocugu ne kadar sevsemde (sırf kalbi iyi oldugu için) onun hal ve tavırları beni deli ediyordu. O olmasaydı büyük ihtimal bana ızdırap gibi gelen 4 sene boyunca camiye bile gitmeyebilirdim. Ailem yanımda okadar güvendikleri biri olmasa yolllamıya bilirlerdi.