ben şu an 24 yaşındayım. başıma yaklaşık 6 sene önce gelen ve süregelen bir aşk hikayesini anlatacağım sizlere.

lise son sınıfa geçmiştim. her liseli gibi bizimde abazanlıklarımız vardı. her gün servisle okula giderken, benim yaklaşık 10 metre ilerimde de bir başka servis bekleyen bi kız vardı. bu benim sürekli dikkatimi çekiyordu. güzel kızdı ve gizliden gizliye hep ona bakıyordum servisler gelip bizleri alana kadar.

belli bir zaman geçtikten sonra, artık iyiden iyiye platoniğe bağlamıştım ben. sürekli onu düşünüyor ve her sabah erkenden dışarı çıkıp onun aşağı inmesini ve ona bakmayı arzuluyordum. ilk günkü sapıkça bakışlar yerini, duygusallığa bırakmıştı. aradan yaklaşık 4 ay geçmişti ve ben daha kıza bakmaktan başka hiçbir şey yapamamıştım

kızlara karşı biraz çekingen bir yapıda olduğum söylenebilirdi o zamanlar. her ne kadar tipsiz sayılmasam da, kızların bana açılması, kızların ilk adımı atması gerekiyordu bana. yoksa olmuyordu arkadaş. işte 4 ay boyunca bundan bir adım bekledim. ilk adımı o atacaktı. köpek gibi istiyordum onu (şehvet duygusu değil yanlış anlamayın) ama iki kelam edemiyordum. her gün aynı şey. dışarı çıkıyoruz, ben gizlice onu seyrediyorum, arada bir o da baksa dahi hiçbir selamlaşma bile olmuyor, servisler geliyor ve o başka okula ben başka okula gidiyoruz işte.

artık kafayı sıyırma düzeyine gelmiştim. yapamıyordum bir türlü. ne kadar çok seversem seveyim, kıza belli edemiyordum durumu. ne yapmalıydım, nasıl belli etmeliydim acaba kıza olan duygularımı.

evet daha öncede dediğim gibi, 4 ay gibi bir süre geçmişti. ankaranın karı meşhurdur ankaralılar bilir. ben çankayada oturuyordum. oranın karı direk buz olur trafikten olsa gerek. sabah yine okula gitmek için çıkmıştım evden. kapıdan çıkar çıkmaz inanılmaz bir kar ile karşılaştım. kar yağmıyordu ama etraf bembeyazdı. yine gittim servisin beni alacağı yere, başladım beklemeye. tabii bi yandanda o kıza bakmaya çalışıyorum. o günü hiç unutamam. üstünde krem rengi bir palto ile çok sevimliydi. bi an dengemi kaybettim ve pat diye yere yığıldım, ona bakayım derken. allahım nasıl bir acı, nasıl bir his bu. kolumu kırmıştım galiba ve yerden kalkamıyordum.