Neyse beyler hastahanedeyim yazivereyim , kendime geldiğimde yanı aklım ermeye başladığında hanı herkes sorgularya ben neden buradayım ,aileme ne oldu diye ben pek sallamamıştım. Galiba bu 4 yaşında yetimhaneye verilmem yüzündendi. Bir kere sormuştum orada bi ablamiz vardı çok severdi bizim bin grubunu oda bana annen ve baban ayrılmış, annen sana bakamamis o yüzden demişti.ben daha annemi tanımadan küsmüştüm beyler. Evet belki hiç hatirlamiyordum annemin yuzunu ama kırgınlık boyutum çok büyüktü. Hep özlem çekerdim aileme, aynı evde yaşamaya ama hiç dile getirip vurgulamazdim bunu. Zaten oradaki her çocuğun hayali budur. Hep bir aile isterler. Bizim 5li grupta bide korumacilik vardı. Bize kimse karışmazdı. Daha doğrusu karışamazdı giberdik. Bide korumacılığımız vardı, mesela her yetimhanede öyledir yeni gelen birisi olursa garibi ezerler, dıslarlar,döverler. Ama biz birisi yeni gelince korumaya alirdik,o kişiye karisani biz bi doverdik, zaten bizim korudugumuza iki kere felan çattılar ondada dayak yiyince birdahada korumaya aldığımız kimseye dalmadılar. Var mı dinleyen?