Beyler çocukluktan bir anımı anlatıcam.
ilkokul 3 ya da 4 e gidiyodum sanırım. Olayın geçtiği yeri tasvir etmem lazım önce.
Bizim mahallede o zamanlar bir kaç sitenin inşaatı sürüyodu ama çok yavaş bi yapım süreci olduğu için bolca inşaatta oynama fırsatımız olmuştu. Bizim bi arkadaş grubu vardı 5-6 kişiden oluşuyodu. Yine bi gün bu inşaatların olduğu yere gittik saklanbaç oynamak için bi binanın birinci katına çıktık ebe olan kişinin yumulacağı yer olarak dairenin koridorundaki bir duvarı belirledik. Ebe belirlendi bi şekilde ve duvara yumuldu saymaya başladı. Herkes bi yerlere saklanmak için koşuşuyo, benim aklıma bi çakallık geldi. Dairelerin pencereleri takılmamıştı. Dedim ebenin saymasının bitmesine yakın ben bu pencereden aşağı doğru sarkınayım ebe koridordan uzaklaşınca hemen geri çıkar sobelerim. Neyse sarkındım pencereden, ebenin gitmesini beklerken bi şey farkettim, kendimi yukarı çekip çıkmayı boşver tutunurken bile zorluk çekiyodum. Kim gibler sobelenmeyi. Hemen ebe olan arkadaşa seslendim “Memet lan çek beni” memet muallaki “Ahmet gördüm seni” diyip sobelemeye koştu. Zor durumdayım muallaklere muhtacım sövemiyom da “Olum gibtiret sobelemeyi zor tutunuyom lan düşcem gel çek beni” muallak gelmiş bi de içerden “Olum sen gerizekalı mısın”diyip gülüyo. Hayatında ilk defa doğru bi şey söylemişti amk. Bi hamle ilerisini düşünmeden armut gibi pencereden dışarı sarkınmıştım. Derken mehmet hemen tuttu bi arkadaş daha geldi çekmeye çalışıyolar ama nafile çok kötü bi konumdayım çocuklar ne yaptıysa çekemedi bende de derman kalmamıştı. Dedim “Bırakın amk” Düşeceğim yerde de kalıp tahtaları var üstündeki çivileri de sökülmemiş halde. Düştüğüm anı hatırlamıyorum beyin silmiş orayı. Kalkarken arkadaşlar geldi “Nasılsın bişeyin var mı” diyolardı. Ulan resmen Allah korumuştu. Birinci kattan düştüm ama amk binasının öyle bi yapısı var ki birinci kat dediğim yer normal bi binanın ikinci katı gibi ve düştüğüm yerde çivili tahtalar var ayarlasan olmaz amk. Neyse kalktım ayağa hiç bi şey olmamış. Lan tahtalı alandan çıkarken bile çiviler ayağıma batmasın diye yavaş yavaş çıktığımı hatırlıyorum. Nasıl oldu da düştüğüm anda bi tanesi bile sırtıma, ayağıma, koluma batmamıştı anlayamadım. O gün yükseklik korkum başladı beyler. Artık herhangi bi yerden sarkınmayı boşver balkonun korkuluğu yüksek değilse yaklaşamıyorum bile.
Edit: imla