o gün neredeyse bütün günü uyuyarak geçirdim diyebilirim. bazı günler vardır yataktan çıkasınız gelmez. hani havalar kötü olur giberim böyle işi canım hiçbir gib yapmak istemiyor diye yatarsınız ya aynen öyle bir durum. ama sorumluluklarımıda biliyordum. kalkıp işlerimi sağlamlaştırmalı kaybettiğim çevreyi tekrar kazanmalıydım. fakat işe ara vermem ve yaşadığım onca olay beni işimden soğutmuştu. evet pekekenttim ben. bunun için tekrar buraya gelmiştim ama tekrar tutunamıyordum. aklım kayıyordu. bigiblet sürmeyi unutmuş birinin uzun zaman sonra bigiblete binip yarışlara katılması gibi bir durumdu ama geçecekti...

kendimi toparlamak için yavaş yavaş mekanları dolaşmaya başladım. eski çevremi toplamam artık çok zordu ama eski çevremden kalanlarla yeni bir çevre edinebilirdim. kalkıp ortam yoklaması için gezmeye çıkmıştım ki telefonum çaldı. arayan nurhan abi.

-efendim nurhan abi ?

-halidaki züte geldik. alacaklılar mekanı dağıtmışlar. borçları zamanında ödeyemiyoruz. acil plan yapmamız lazım. çabuk buluşalım.

-tamam abi neredesin sen ? nereye geleyim ?

-pierreye gel. çok geç kalma. parti marti ne varsa yapmalıyız artık son kozlarım.

hay amk. artık benimde inancım kalmamıştı dikiş tutturacağımıza. selma abla derdi ki : eğer bir şeye inancını yitirirsen başaracak bile olsan yapamazsın. ben ister istemez inancımı yitirmeye başlamıştım.