Kapısı ve ışığı olmayan küçük bir odadayım. Kimseyle haberleşmeden, günlerin dakikalar kadar hızlı akıp gittiği şu garip yer. Yıllardır bu odada oturup sanki kapının açılacağı günü beklermiş gibi karanlığa teslim olmuş bir şekilde bekliyorum. Kahvenin sigarayla dans ettiği ve hafif bir keman sesinin kulaklarımda yankılandığı şu garip oda.

içimde duygulara dair en ufak bir belirti yok, gün geçtikçe bu odanın bir parçası olmaya devam ediyorum.Önümde bir masa ve üzerinde oturduğum sandalye. Zifir karanlık bir oda ve hayal belirtisi olan düşünceler. insanlardan yediğim darbeler neticesinde bu odayla erken yaşta tanışmanın gururunu ve hüznünü taşıyorum.

Aslında bir taraftan o kadar alıştım ki bu odaya, kendim gibi olanları düşündükçe fazla umursamaya başlıyorum. Tarihin en başarılı insanlarının bulunduğu odada bulunmak, büyük bir onur kaynağı.Kim bilir kimler geldi geçti bu odadan, kim bilir neler düşündüler. Farklı olmanın dışlanmak olduğunu anladıklarında ne yaptılar. Hepsi bir muamma.

Yalnızlık gibi muazzam birşey varken, neden insanlara her defasında güvenip ihanete uğramak ister insan? Acı çekmeyi sevmesinden dolayı mı? Yoksa insanların değişeceğini düşündüğünden midir?

Ben yalnızlığın sesiyim, sizin içinizde gizlenen karanlığım.Ve en güzeli de, zamanı gelince ortaya çıkacak olan ve kendinizi teslim edeceğiniz kişiyim