bazı insanlar var; bunlar tanıdığım, eskiden aynı sıraları paylaştığım, adamlar ya da kadınlar... devam ediyorlar lan hayatlarına. evlenenler bile var dıbına koyim. okullarını bitirmişler. kimi basit, kimi kallavi işlere girmiş. dönüp kendime bakıyorum hiçbir şey göremiyorum, ya da bir hiç ne taksa artık.. içim boşmuş gibi geliyor.
hayat ilginç, ne genetik olarak güzel kodlanmış bir fiziksel görünüşüm, ne de zekam var. olsun diyorum, dönüyorum yaşadığım hayata bakıyorum ve diyorum ki, intihar edecek bir sebep yok. sonra dönüp tekrar bakıyorum, intihar etmemek için de bir sebep göremiyorum.
senden daha taktan hayatlar var karşim, bak adamlar sokaklarda aç, sefil goygoyuyla da yaşam geçmiyor. hep iyisini istiyoruz, insan tamahkar çünkü... şükretmek, bugünümüze şükür vs. bunlar boş şeyler gibi geliyor. şanslı azınlık güzel hayatlarla sınanırken, inançlı biri 'ulan ben neden taktan bir hayatla sınanıyorum?' diye sormuyor. neden o? gene mi aklımız ermiyor dıbına koyim? düşünsene bir adam engelli doğuyor, 'lan neden ben?' demiyor mudur? birileri bizimle taşak geçiyormuş gibi geliyor.
insan neden iyi ile kötüyü görüp, kötüden ders çıkarsın ki? oha çok kötü de olabilirdim desin? ya da bir ömür bunu desin? gözlerimizin önünde duran, akıp giden güzel/çirkin, refah/sefalet var. bunlara bakıp, neden 'çok taktan durumdayız lan' demiyor? samimi gelmiyor.
ben her zaman, en samimi insanın, kendisi için her şeyin en güzelini/iyisini isteyen insan olduğuna inanmışımdır. şükretmek, buna zorlanmak, bunun dışında elinden başka bir şey gelmemesi ve bunun sıkça dillendirilmesi, iyiden iyiye sinirlerimi bozmaya başladı. aklım çok karışık...

biri demiş ki: dünyayı yıkmak gibi bir öfkeye sahibim, ama tek başıma ne yapabilirim hissine de sahibim.