Her zamanki gibi saatin çalıyor veya kendiliğinden uyanıyorsun, yakıyorsun bi sigara, yüzünü yıkıyorsun, aynada saçlarını tarıyorsun, giyindikten sonra evden çıkmadan önce "ne kadar yakışıklıyım lan", "hay tipini gibeyim yine bi taka benzemedin" diye aynaya bi bakış atıyosun, çıkıyosun okul veya iş yoluna koyuluyosun, yolda akşam için planlar yapıyosun. Aniden bi fren sesi veya ne bileyim balkondan düşen bir saksı... O andan itibaren yoksun. Zaman sensiz akıp gidecek o andan sonra. Yapma ihtimalin olan hiçbir şey gerçekleşmeyecek. Eşin çoluğun çocuğun annen baban artık sensiz oturacak akşamları sofraya, bir tabak bir çatal bir kaşık ekgib. Zamanla alışacaklar yokluğuna. Unutulup gideceksin. bir süre sonra seni hatırladığında gözleri yaşarmayacak insanların. Fotoğraflar da sararıp solacak bir süre sonra. Çocuğun olmayacak hiç, babalık veya annelik duygusu yaşamayacaksın ya da varsa onların büyüdüğünü göremeyeceksin. iki üç nesil sonra bir zamanlar var olduğundan kimsenin haberi olmayacak.

Yine boş boş şeylerle kafam dolu amk gibeyim hafta sonu olmasın lan. Her gün çalışsın insanlar amk