o zamanlar ankarada yaşayan ve üniversite sınavı belasıyla uğraşan bir liseliydim. dersaneye yazıldık, hedef ankarada herhangi bir mühendislik kazanmak ve ailemin yanında okumaktı, maddi durumumuz şehir dışında rahat etmeme el vermiyordu. çok şükür şu an ihtiyaçlarımı alırken cebimde ne kadar param kalmış diye düşünmeme gerek yok. böyle bir atmosferde onunla tanıştım. çıkmaya başladık, çoğu kez elime onu gibme fırsatı geçti ama ben hep onu evimin kadını hayatımın kadını yapmayı düşündüğüm için gibmedim. sınava girdik çıktık. sonuçlar açıklandı. koştum internet kafeye, ankarada gibik devlet üniversitelerinin birinde makine ya da inşaat mühendisliği okuyacak sıralamaya erişmiştim. hemen onu aradım, mimar olmak isterdi hep, batırmış sınavı, hacettepede işletme okudu bitirdi. buluştuk, soğuktu.. evlere dağıldıktan sonra hayatımın en güzel dönemini gibecek o mesajı atmıştı bana, bilen bilir o sıralar aveanın on bin sms paketleri vardı, whatsapp falan bilmezdik. mesaj aynen şuydu "ara mı versek?" Allahına kadar yolun var dedim bitirdik. buraları hızlı geçiyorum tabi o aralar içtim sıçtım ağladım kapısında yattım falan ama ne çare.