sıgmadı lan başlık. üniversiteye ilk başladıgınız anı hatırlıyor musunuz

benim dün gibi aklımda lan. az önce bi şey hatırladım bi duygulandım aklıma üniversiteye ilk başladıgım gün geldi. evdekilerle vedalaşmak o kadar zordu ki beyler yaşayan bilir. hadi hakkınızı helal edin ben gidiyorum derken dişlerimi sıkıyordum aglamamak için hatta ilk dedemle vedaşlaştım adama cümleyi tam kuramadım bile pat diye söylerim sandım ama o kelimeler agzımdan çıkmadı beyler içim acıdı bi anda gözlerim doldu neye ugradıgımı şaşırdım yemin ederim bu kadarını beklemiyordum. otogarda herkesle vedalaşıp o otobüse bindim ya nası bindim bi de bana sormanız lazım. koltuga oturup aşagda duran ailenize bakmak insanı kahrediyor(ilk defa evden ayrılanlar için geçerli bu yazdıklarım keza ben ilk defa ayrılmıştım) neyse o yol öyle böyle geçiyor da otogarda bir iniyorsunuz hiç bilmediginiz bi şehir yüzlerini ilk defa gördügünüz insanlar nereye gitceginizi ne yapcagınızı bilemiyorsunuz sudan çıkmış balık gibi bakınıyorsunuz saga sola. o anki heyecan, panikle yurdun yolunu unutmuştum ben koca yurdu bulamadım gidiyorum gidiyorum yurt yok aq diyorum koca binanın yerini degiştirmiş olamazlar lan nerde bu yurt. en son yoldan geçen birine sorup öyle buluyorum yurdu. o yurda girdikten sonra hemen annemi arıyorum geldim ben diye ama telefonda sesini duyduktan sonra bi rahat 10sn konuşamıyorum agzımdan hiç bi şey çıkmıyor zorluyorum kendimi çıkmıyor ulan. aglamaklı bi şekilde konuşuyoruz sonra ben bavulumu hazırlamaya başlıyorum falan neyse beyler yazsam sabaha kadar yazarım da daha fazla uzatmayayım benim yaşadıklarım bunlar üniversiteye başlayacak olan kardeşlerimiz okur belki tecrübe edinir kalın saglıcakla