sene kaç hatırlamıyorum ilkokul 4-5 olması lazım. akşam eve geldi. oturduk hep beraber sofraya. annem hoşaf yapmıştı. bende bir türlü sevemedim şu hoşafı. içemezdim, kusmam gelirdi. neyse yemeği yiyoruz; anne ben hoşaf içmeyecem dedim. babam hemen içmeden bu sofradan kalkmayacaksın diyerek diktatörlüğünü ilan etti. kara kara düşünüyorum ben bunu nasıl içicem diye. içemiyorum baba dedim yalvardım yakardım ciddiyim. baba kusmam geliyor bunu içince diyorum anlamıyor illa içircek. biraz içmeye çalıştım. içtim sonra kusmaya gittim. geldim hala diyor içiceksin bunu yoksa dövcem seni çok fena. adma bildiğin kürt aq. ulan kürt bile bunu yapmaz oğluna. eski kafalı anlamıyor içemiyorum işte anla. bir sürü hakaret falan etti. annemde araya girdi içmiyorsa içmezsin üstüne gitme çocuğun falan filan diyordu. hakaret etti bağırdı çağırdı kalktım masadan o ara üzerime sandalye fırlattı ayak bileğime geldiğini hatırlıyorum. ondan sonra bi güzelde dayak yedim sırf hoşaf içmediğim için.

not: şimdi biraz değişti beyler. eskisi gibi değil. yaş oldu 21. arkadaşıymışım gibi konuşuyor adma yerine koyuyor beni. ama küçükken dövmek yerine sevseydi ben şuan bunu sizlere anlatmıyor olacaktım. haklı bir sebebi olsa içim yanmaz. hoşaf lan hoşaf