Sabaha kadar hastanede bekledim. Ailem icin dua ediyordum. Bir ara hastanenin bahcesine ciktim.
Arka tarafta cimenlerin arasina oturdum kara kara düsünüyorum. Tüm gecenin vermis oldugu yorgunluk öyle bir cöktüki bedenime sanki büyülenmis gibi uykuya daldim.
Rüyamda esma ve hakan yan yana bana bakarak gülümsüyorlardi.
Sonra birden üzülerek gözlerini kapadilar. Aralarindan iki basli siyah bir yilan cikti.
Bana dogru yaklasti. Ve aci bir haykirisla uyandim. Rüyamdaki yilan beni bacaklarimdan sokmus ve topragin icine dogru girerek kaybolmustu. Benim feryat figanlarimla görevliler geldi.
Hemen tedaviye aldilar.

3 ay sonra...

O gün annem ile babam iyilestiler. Ödemem gereken kaybecedegim iki sey annem babam degil bacaklarim di.
Iki bacagimda felc olmustu. Artik ömrümün sonuna kadar bacaklarimi kullanamayacak tekerlerli sandalyeye mahkum olacaktim.

Esma mi ?
O artik bizim evin kiziydi. Bacimdi. Cinlerden kurtulmus ve bi daha asla rahatsiz edilmeyecekti. Bana olan tesekkür ve minnetini bana bakarak ödemeyi tercih etti.
Annem kendi kizi gibi seviyor ve bizim evde yasiyordu.

Ya hakan ?
Hakan da eski saglikli haline geri dönmüstü. Ona hayalini vermistim. Babasinin chevroletini alip babasina geri vermisti. Olan biten herseyi artik aileside biliyordu. Ailesi benden defalarca kez özür diledi. Arabayi hakanda kullaniyordu. Elinden hic ekgib etmedigi patlicanin bir dilimini kurutup arabanin ön aynasina asarak kücük bir hatira birakmisti..