Sessizce yürümeye devam ettim. Eve yaklaştığımda daha da ürkmeye başladım. Hafif bir rüzgar esiyordu, sıcakla soğuk arası. Yani ne yakıyor, ne de
üşütüyordu. Bir anda omzumda bir el hissetmemle arkamı dönmem bir oldu fakat kimse yoktu. Hızlıca yoluma devam etmeye başladım, ensemden belime
doğru ter akıyordu. O güne kadar hiç böyle bir şey hissetmemiştim. Düşündükçe beynim duruyordu sanki, artık hızlı adımlarım yerini koşuya bırakmıştı.
Eve vardığımda kan ter içinde kaldım, tam dış kapıyı açacaktım ki aynı tiz gülüşü tekrar duydum. Anahtarlar birbirine girmişti sanki, dış kapının
anahtarını bir türlü bulamıyordum. Bir anlık cesaretle arkamı döndüm ve gülme kesildi. Sakin ol dedim kendi kendime ve dış kapıyı açtım. Ev, 2.katta.
Merdivenleri koşarak çıktım. Anahtarı kapıya tam sokacakken o eli tekrar omzumda hissettim, anahtarlar elimden düştü. Buz kestim, ne arkama
bakabildim ne de yerimden kımıldayabildim. Her yerim kaskatı kesildi, yaklaşık 30 saniyelik bir donmadan sonra kapıyı yumruklamaya başladım. Ahmet, kapıyı açtı
"anahtarın yok mu olum senin, ne vuruyorsun kapıya" dedi. Hiçbir şey söyleyemeden içeri girdim ve bir sigara yaktım.