Bununla konusmaya calistim. hatirliyormusun yasananlari dedim. Hic cevap vermedi. Hakan seni bu durumdan kurtaricam dedim. Duyduguma göre geceleri avaz avaz bagiriyormus uykusunda. Korkutuyorlar olsa gerek.

Hakanin yavas yavas biraz daha düzelmesini beklerken bende kendisine elimden geldiginde yardimci oluyordum.
Ama artik esmanin olayini cözme vaktim gelmisti.
Memlekete dönüp esmanin köyüne gidecektim. Bir ihtimal mehmed hocanin cin karisini bulabilmek icin.
Ama bir yandanda orada yasadiklarimdan dolayi korkuyordum. Ailemin eskisehirden dönmesine ise 1 hafta kalmisti. Ben aksam otogardan otobüse binip sabaha karsi memlekete döndüm. Minibüsle yine köy yoluna geldim ve geri kalan yolu yürüdüm.
Bu civarlarda insan yasamiyordu artik. Cogu göc etmisti. Yolu yürürken aklima yillar öncesi geldi. En son bu yollari esma ile yürümüstüm. tabi olacaklardan habersizdim. Peki ya simdi ? Yine olacaklardan habersizmiyim ? Kim bilir ne olacak. Diye konusurken mehmed hocanin yanmis evine geldim.
tamamiyle yanmamisti elbette tas duvarlar oldugu icin. Ama yipranmisti.
Besmele cekerek iceri girdim.

Örümcek aglari, fareler ve kül olmus esyalar vardi. Rutubet ve kötü koku.
Kimse var miiiii diye seslendim ürkek sesle.
Ama gelebilecek cevaptan bile tirsiyordum.
Tekrar seslendim yine cevap yok. Esmanin beni hapsettigi alt gecite baktim yavasca. Iceri bu kez asla girmem.

Yarim saat boyunca etrafi süzüp birinin gelmesini bekledim ama yoktu kimse.
Sonra evin icinde oturdum bir köseye bagdas kurdum.
Basladim son yasadigim olaylari yüksek sesle kendi kendime anlatmaya.
Mehmed hocanin cinini beni duymasini istiyordum. Ben basimdan gecenleri anlattiktan sonra misafir odasinin kapisi acildi sessizce. Ama kimse yoktu. Sonra yüzümde bi sicaklik hissettim. Biseylerin var oldugunu hissediyordum. Ve karsima cikiverdi mehmed hocanin karisi.