Beyler ben köy hayatinda büyüdüm, çıplak ayaklarım toprağı eze eze nasırlaştı. toprağın çocuklarıydık...
küçüklüğümden beri,hep görürüm.ama anlatamam. kekemelik vardı bende küçükken.ben anlatana kadar çoktan bitmiş olurdu herşey. annem banyoda beni yıkarken, tuvalete girerken, okula başlarken. sürekli onları görürdüm. bazen rüyalarıma gelirlerdi.ama anlatamazdım onları. sara hastasıydım üstüne. bayılırdım. tıpta epilepsi derler. aslında öyle değil işin aslı. düğünleri çok hızlı olurdu. teneke ve kaval gibi bir şey çalarlardı

inanin bana tenekenin ve kavalın sesi öyle bir büyülerdi ki beni. sanki o sesler kulağıma, hadi gel sende gir aramıza diyordu. çoğu zaman kalkardım yerimden ama bayılıp düşerdim yere.. onlardan korkmazdım ama onları grdüğümde içim sıkılıyor, nefesim kesiliyordu. sonrada bayılıyordum.