güneşli bir istanbul güni mert'le taksim'de oturuyorduk.
güzel bir gündü. sayesinde ben de sigaraya başlamıştım.
biri yanında o kadar çok içince haliyle deniyor insan.
havadan sudan konuşup geyiğin dbine vuruyorduk.
mert'le ilgili her şey kötü değil tabi.
inanılmaz bir espri yeteneği var.

hani cem yılmaz'ın biletli gösterisine gitsen anca gülersin o kadar.
rüzgar ne ise onun tam zıttıydı mert.
güler yüzlü sempatik komik biriydi.

ben mert'e aşık olmadım olamadım. duygusuz olduğumdan değil tam hoşlanma sevigiye dönecekken hep aldattı.
bahane olarak da ben bir erkeğim ve bir şeyler yaşamalıyım tensel şeylerdi
derdi ama onu son kez de uyarmıştım.

o gün telefonuna sürekli murat adındaki bir arkadaşından mesajlar geliyor.
mesajları tam okuyamayınca telefonu yine de normalden biraz daha eğimli tutuyor görmeyeyim diye (telefonu istedim hiç yapmazdım ama aldatılınca paranayoklaşıyor insan)

+ne şimdi bu susamlı
• mert telefon.
+al murat işte...
• bana ver bana, gösterme öyle.

telefonu aldım. mert'e kurcalar gibi gözükerek aynı numaraya mesaj attım.

susamlı gitti güzelim konuşabiliriz diye mesajı gönderdim.

direk aradı. inanabiliyor musunuz ? içim paramparça oldu o an telefon çalıyor murat adıyla kodlanmış o sürtük arıyordu. mert de yüzüme kitlendi ve telefonu açtım.

''lan mert yapacağın espriye sokayım ahaha (cidden muratmış amk)

o gün de öyle bitti. mert'ten ve çocuktan özür diledim.
mert bir süre konuşmayalım dedi.