Beni ayakta tutan tek şey, o günaydın mesajıydı, benden önce günaydın yazdığı birisi vardı, belki de en hayırlısı buydu dedim. En uzak sıraya gittim ona, siyah ve beyaz kadar uzaklaştık, tüm vaktimi diğer sınıflarda harcadım tenefüslerde göz göze bile gelmedik. Hep kaçtım, Zulada biriktirdiğim parayı basketbola yatırdım ve başladım. Eren ve Serkanla lafladım yine, lan sen bizim yanımıza gelir miydin diye triplendiler, Melis varken kimse gibimde değildi işte beyler, sadece o olunca yetiyordu. Sinemaya filan gittim tek başıma, 5 gün filan geçti böyle Nisan'ın ortalarına gelmiştik. Doğum günü yaklaşıyordu. Ben dışarda mutlu gibiydim, yine renk vermiyordum. O da mutluydu, acaba diyordum, acaba o da benim gibi evde üzülüyor mu?