*
elim ayağım titredi lan beyler.
normalde mesajı anında okumam lazımdı di mi.
ama okuyamadım işte.
zütüm yemedi direk açmaya
öyle bakıyordum ekrana.
emrah durumu farkedip kafasını telefonun ekrarına doğru uzattı.
-açsana olum mesajı. dedi bana bakarak.
yine kitlenmiştim amk.
-ver amk şunu ver. diyerek telefonu aldı elimden.
mesajı açtı.
emrah mesajı okumaya başlamıştı.
ondan bi tepki bekliyordum.
henüz bi şey dememişti.
hala okuduğuna göre uzun bir mesajdı.
mesajın sonunda doğru yüzünde bi tebessüm oluştu.
-al beynini gibtiğim al da kendin oku. dedi
telefonu bana uzattı.
ekranda uzun bir metin vardı.
ama çift gördüğüm için çok zor okuyordum.
"bu gidiş benim için de çok zordu. ama gitmem gerekiyordu be ömer. senin bana verdiğin sözü tutabilmen için benim şimdi gitmem gerekiyordu. (hatırlamayan binler için verdiğim söz: "seni asla bırakmayacağım") çok plansız, çok zamansız girdin hayatıma. ama ben de engel olamadım buna, açtım kapılarımı, ben aldım seni içeri, ama şimdi zamana ihtiyacım var dersem beni yanlış anlarsın, biliyorum. Sadece kafamı toparlamama izin ver. Senin yanındayken aklım hep sende olduğu için yapamadım bunu. Gerçi uzaktayken de öyle olacak ama bırak sorunlarımı çözüp geleyim sana. Beni bekle desem bekler misin Ömer..?"
yazıyordu.
beklemez miydim amk.
ömrümün sonuna kadar beklerdim.
o kayığın içinde o soğuğun altında yine beklerdim.
içim hala acıyordu ama yüzümde istemsiz bir tebessüm oluşmuştu.
bu sefer emrah açtı kollarını.
kocaman sarıldık birbirimize.
ikimiz de gülüyorduk.
eylül'ün dönecek olmasını gülüşlerimizle kutluyorduk.
-gelir di mi, abi. dedim emrah'a.
-bu mesajdan sonra isterse gelmesin, gerekirse gider sorunlarını çözer, kolundan tutup getiririz. dedi.
emrah'tan bunu duymak güç verdi bana,
ama yine de içim sıkışıyordu.
mutluluk ve hüznü aynı anda yaşıyordum amk.
o saniyeden sonra yapacağım tek şey eylül'ün gelişini beklemek olacaktı.
aradan 2 dk kadar geçmişti ki birden dönüp uzaktaki banka baktım,
boştu.
"daha gelmemiş" dedim içimden.
ama "gelecek" diye teselli ettim kendimi.
mesajı 2. okuyuşumda tam olarak anlamıştım ama belki 12 defa daha okumuştum.
her okuduğumda gülüyor, her seferinde "bekleyeceğim" diyordum.
bi kadeh daha koyduk çay bardaklarımıza. hüp diye içiverdik bu sefer mutluluktan.
derken bir mesaj sesi daha geldi. heyecanla telefona baktım.
yine eylül'dendi. bu sefer direk açtım mesajı.
"beklemeyecek misin..?" yazıyordu.
ben o şokla ilk mesajına cevap vermem gerektiğini bile düşünmemiştim.