yanlızlığım kapalı bir kutuya saklanmışım yada bir hücrede tıkılı kalmışım gibi çevremdeki insanlar sanki bana acıyan arada el uzatan gardiyanlar gibi bazen onlar sayesinde tek başıma olduğumu unutsam da sonradan parmaklıklar arkasında olduğumu hatırlıyorum sanki uzansam parmaklıkların ardından herkes beni bekliyor benimle olmak istiyor gibi ama ben uzanmak istemiyorum içimden gelmiyor