Vakit gelmişti. Çıktım, cenazenin bulunduğu yere doğru yola çıktım. Babamı getirdiler, hiç bir akrabam, hiç bir dostum, hiç bir tanıdığım yoktu. insan ancak bu kadar dibe vurabilirdi. Titreyen ve hızlanan nefes alışlarım, beni tamamıyla isyana itiyor, içimden var gücümle haykırmak, ellerimi duvarlarda kırmak geliyordu. bir kaç görevli ile birlikte babamın cenazesini sırtladık. Mezarlığa doğru yöneldik. Ellerim dizlerim titriyor ama sakinliğini koruyordum. Tabutu indirdik. Babamı ben gömdüm. Son bir kez veda ettim. Mezar taşı için biraz para istediler. Getirecegimi söyledim. Lanet olsun ki babamın mezar taşı için bile param yoktu. Artık bunları bir kenara atıp toparlanmanın zamanıydı. hafif şekilde yağan yağmur ve kasvetli hava, ruhumu karartıyor, beni iyice depresyona sürüklüyordu. Eve geldim. Ne yapacagimdan bi haber öylece oturdum. Bir şeyler atıştırmaya çalıştım, olmadı. Bi sigara yakıp düşünmeye başladım. Bunu yapan her kimse onu bulmalı ve bunun hesabını sormalıydım. Şüphelenebilecek tek bir kişi vardı. Babama bunu yapabilecek tek kişi.