Evet beyler ilk defa içimden gelerek uzun uzun yazdığım seylerden birini burada paylaşıyorum yazmak güzel oluyor insanı rahatlatıyor hissettiriyor

Bazen öyle anlar geliyor ki, nerede ne yaptığının farkına varamiyorsun. Ruhundan kopup giden şeyler eksiltiyor seni, bedeninden gidenler değil. Hayata bağlı olarak yaşıyorsun, istesende yaşıyorsun istemesende. Sorumlulukların var yaşaman, yaşatman gereken. Kendine gelince ne fazlasi var düşüncelerinin nede azı. Biliyorsun çünkü kendini, beyninin nelere yettigini, daha ilerisine gidip ne kendini tanimak istiyorsun, nede sınırları zorlamak, ama geride kalıp dışlanmayada göz yummuyorsun. Ne istediğine karar veremeden geçen günlerin seni yokluğa ittiriyor. Adeta ölüm insanları mıknatıs gibi kendine çekiyor. Dediği gibi Şemsin "her insan ölecek yaşta" kimi güzel ölüyor günden güne, kimisi belirsizlikler içinde. Asıl ölüm düşüncenin bittiği yer ise eğer, insan oğlunun çoğu ceset olarak yol alıyor sona. Önemli olan birazda kendini tanimaktan geçiyor, cesetmisin yoksa düşünebilen bir ölümlü mü ? Gözlerini kapattiginda ne görüyorsan, her anında onu yaşıyorsun. Ya büyük bir karanlığın içindesin yada orayı doldurabilecek hayallerde, ama ilki için sadece gözleri kapatmak ikincisi için bir parça emek gerekiyor. Biraz daha sona bakarsak, yapay dünyalarımız içerisinde bir aşçı olarak pişirdigimiz bir hayatimiz var ve biz sadece onun bir parça tadina bakıp, bir başkasının önüne sunuyoruz. Hemde hiç düşünmeden. Hiç bir zaman doyamiyoruz kendi hayatimiza, hic bir zaman yeteri kadar yasiyamiyoruz ve bu genelde ya aile, yada bizden biraz daha güçlü olan insanların algi yonetimi ile gerçekleşiyor. Bize sadece dayatilana göre şekil almak düşüyor, konu ne olursa olsun kabul etmemizi bekleyenlerin saplantılari bizleri kendimize bile uzak tutuyor.