Lisede edebiyat hocamızdan herkes korkar, onun "Gir sınıfa!" diye bağırmasıyla birlikte koridorlarda yankılanan sesini duyan herkes korkar, arkasına bile bakmadan sınıfa girerdi. Kel kafalıydı, geniş omuzlu, 1.70 boylarında, gözlerinin altı şişmiş, keskin görüşlü biriydi.

Bir gün sınıfta arkadaşlara kızdım, alay konusu etmişlerdi beni, "Yeter ulan, susun!" dedim, bağırırken sesimi orantısız kullandığım için kalın çıktı, millet bir anda sustu ve dedi ki, seni * hoca sandık lan, aynı o ses. Bin, korkuttun bizi dediler. Bunu öğrenen ben, edebiyatçı okulda olmadığı zamanlar koridorlarda onun sesini ekgib etmedim. Bir çok olay olduğunda "Ne oluyor ulan şerefsizler" diye dalmışlığım var, topluluk hemen dağlıyor, her ne olay dönüyorsa duruyordu. Çok eğlenceli kullanmıştım, takii bir zamana kadar.

Bir gün öğlen arasında, sınıfa doğru ilerliyorum. Bomboş zaten okul, sınıftan gülme sesleri geliyor, hatta kahkahalar, edeyabiyatçının meşhur sözü "Ulan şerefsizler!" diye, bende aynı şekilde sınıftan içeriye daldım bağırarak, ses kesildi, ortalık sakindi, tabiri caiz fırtına öncesi sessizlik esiyordu. Ne mi oldu?
Karşımda gülen bir surat, eliyle gel, gel, gel yapıyordu. Peki kim mi? Edebiyatçı. Güzel bir dayak yediydim.

Yıllar geçti, o gün bugündür o sesi çıkartmıyorum. Taklit etmiyorum.

*