eve on beş yirmi günde bir anca uğrayabilirdi. baba sevgisinden mahrum büyüdüm bu yüzden. yağmur ya da kar yağdığı zaman saatlerce camdan dışarıyı seyreder babamın ne yaptığını düşünürdüm. eve yorgun argın gelir, başımı okşayıp cebime çikolata sıkıştırır annemi de sarılıp öptükten sonra mışıl mışıl uyurdu. uyandıktan sonra da sobanın karşısına geçip ayaklarını uzatır yeni okula başlamış bana elindeki gazeteden harfleri okuturdu. kendine ait hobisi diyebileceğim tek şey yanından ayırmadığı radyosuydu. özellikle de at yarışlarını takip eder, hiç kupon yaptığını görmesem de atların tüm sülalesini ezbere bilirdi. yine böyle sobanın karşısında geçen bir akşamdan sonra evden ayrıldı babam. bir daha da geri dönmedi. geç kalan bir sevkiyatı yetiştirmeye çalışırken iyice gaza basmış bir anlık dikkatsizlik sonucu şarampolden yuvarlanmıştı. defin işlemlerinden sonra ondan kalan en önemli hatırayı, radyosunu bana verdiler. ben de okuldan gelir gelmez radyoyu açıyor, at yarışlarını pür dikkat takip ediyordum. o zamanlar benim çocukluk kahramanım olan efsane bir atın en iyi günleriydi, yavuzhan. bilenleriniz vardır, yavuzhan yarışlarını hep burun farkıyla kazanırdı. o yüzden dinlerken ayrı bir heyecan duyardım. sanki yavuzhan kazandıkça babamın da cennetten yürrü be diye bağırdığını duyuyordum. aradan uzun yıllar geçti, biz istanbul'a taşındık. arada ganyan bayilerine uğrar, rastgele kuponlar yapar çıkardım. o bayilerin yüzde 95'inde de yavuzhan'ın fotoğrafı bana göz kırpardı.
bir gün babamın senelerdir çalışan emektar radyosu bozuluverdi. ne yaptıysam cızırtıdan başka bir şey gelmiyordu. tamirciye bıraktım, dönüşte de ganyan bayiine uğradım. televizyonda efsane vefat etti başlığıyla yavuzhan'ın ölümünden bahsediliyordu...