dedemin bana sürekli söylediği sözdü. kendisi 70 küsür yaşında her sabah dağa odun kırmaya giderdi. ben de 15 yaşımda peşine takılır onunla birlikte ormanda dolaşırdım. ben yorulurdum o yorulmazdı. arada soluklanmak için bir ağacın dibine oturur dedesinden kalma bıçağıyla dişlerini karıştırırdı. izlerken ağzım yüzüm kırışır dede yapma şunu derdim. gülerek uzaklara dalar kimbilir neyi düşünürdü. şimdi o neşeli enerjik adam kimseyle tek bir kelime etmiyor saatlerce duvarı izliyor. yemeği bile babaannemin zorlamasıyla birkaç lokma yiyor. kurumuş dal gibi kaldı, bazen yüzümüze bizi tanımıyormuş gibi bakıyor. ve elimizden hiçbir şey gelmiyor amk.
şaka lan şaka hala turp gibi lavuk karıya zütürsene beni diyor sürekli sırıtarak. ahaha genlerimi seveyim ya 100 yaşını görürüm bu gidişle ben de.