*
-Eylül. dedim.
-Efendim. dedi.
-Emreyle, kardeşinle aranız kötü mü? diye sordum.
-Ömer kafanı karıştırma şimdi sen gece gece hadi bakalım başka şeyler düşün. dedi.
-Sen burdasın başka ne düşüncem ki. dedim.
tam bir romantik serseriydim o an.
-salaksın diyerek. tebessüm etti.
-Eylül. dedim.
-Efendim. dedi.
-şarkı söylesen bi tane daha. dedim.
-o öyle her zaman olmaz canım, ayrıca senin istemen değil benim istemem lazım. dedi
-Eylül. dedim.
-Efendim. dedi
-Eylül. dedim.
-Efendim. dedi
-Eylül. dedim.
-Efendim. dedi
Ses tonu hiç değişmedi, ben sinirleniştim o sinirlenmemişti lan beyler.
ben olsam 2. de cevap vermeyi bırakırdım.
daha fazla uğraştırmadan.
-sabaha kadar burda mı bekleyeceksin. dedim
-sabaha ne kaldı ki. dedi
-çok kaldı. dedim saati göstererek.
-eee ne demek istiyorsun? dedi
-neden burdasın. diye sordum tekrar.
-iyi olduğunu bilmek için. diye bu sefer daha samimi bir cevap vermişti.
-heh madem öyle ben de senin iyi olduğunu bilmek istiyorum. eğer kötüysen de bunun sebebini öğrenmek istiyorum. uzun hikaye falan diyip kestirip de atamazsız, görünüşe ve gitmeyeceğine göre daha çok vaktimiz var. dedim
-hep böyle inatçı mısın. dedi.
-3 günden beri böyleyim. dedim tanışmamızın üstünden 3 gün geçtiğini belirtmeye çalışarak.
anlamıştı ki güldü.
hayret ki bu sefer ikiletmeden anlatmaya başladı
-nerden başlıcam ki. dedi
-zamanımız bol, en baştan. dedim.
-bundan 4 yıl öncesine kadar çok güzel bir hayatım vardı aslında. zaten varlıklı bir ailenin çocuğu olduğum için gençlik dönemim güzel geçiyordu. ben özel okulda okuyordum. sınıfımızdaki kızların neredeyse hepsi zengin ve şimarıktı. hiç birini sevmesem de mecburiyetten dolayı onlarla takılıyordum. sonra lise sonda ankaradan istanbula taşınan bir ailenin küçük oğlu "Emre" geldi bizim okula. bizim sınıfın çocuklarından farklıydı bu çocuk. daha bi ağır, daha bir olgun duruyordu. yakışıklıydı da. haliyle başında kavak yelleri esen bütün kızlar aşık oldular o an ona. ben de çok etkilenmiştim ama bir erkek için kızlarla yarışa girecek halim yoktu. ben hiç bir şey yapmadım, kızlar ise emre'nin aklını çelmek için milyon tane takla atmışlardı. çok geçmedi ki emre'nin bana olan ilgisi benden önce diğer kızların dikkatini çekmişti. ben "yok, olur mu öyle şey" falan desem de emre'nin bana her akşam attığı yerli yersiz mesajlar bunu destekliyordu. durum ortada olunca kızlar da çekildi aradan. emre bana olan ilgisini her geçen gün biraz daha belli ediyordu. benim de gönlüm vardı ama korktum işte. ama korka korka da olsa tuttum elinden. ona bi şans verdim. ve en büyük pişmanlığım da bu oldu. sonra sınava girdik. ben istanbul hukuk'u o izmir ekonomiyi kazandı. yollarımız ayrılmıştı. o izmirde ben istanbuldaydım. başlarda fena gitmiyordu ama sonrasında her şey adım adım kötü gitmeye başladı. seviyordum emreyi. canım yanıyordu. kendime bile itiraf edemesem de kahretsin ki çok seviyordum. sırf "uzak olduğumuz için böyle oluyor, yanımda olsaydın böyle olmazdı, böyle giderse ayrılırız" dediği için 1 dk bile düşünmeden o çok sevdiğim babamı bile karşıma alıp 2. sınıftan okulu bıraktım. ona "sen gel" dememiştim bile. kahretsin ki seviyordum. izmirde kaldım 1 yıl. hayatımın en karanlık 1 yılı oldu. ailemle bağlarım kardeşim hariç tamamen kopmuş, geleceğimi karartmıştım. bi kaç defa ayrılmaya kalktım. "seni de kendimi de öldürürüm" dedi korkmadım, hatta ölümü göze alabilecek kadar çok seviyor beni diyerek sevindim bile kendi kendime. bi kaç defa bana el kaldırmışlığı olmuştu. her seferinde affettim. araya başka insanlar girdi, her seferinde ikna etti beni, her seferinde yalvardı, bi türülü bitiremedim. emre bana, aileme, çevremde olan herkese zarar veriyordu. hiç bir arkadaşım kalmamıştı neredeyse, varım yoğum emre olmuştu. o da zaten varla yok arasındaydı. kendimi o kadar değersiz hissediyordum ki anlatamam. sonra bir gün kaçtım geldim izmir'den. eğrisiyle doğrusuyla her şeyi anlattım babama. bana müsade et baba kendimi affettireyim ama bunu yaparken de dizinin dibinde olmayayım dedim "emre gelip beni bulmasın" diye, bırak ayaklarımın üzerinde durayım diyerekten kardeşimin Ali'nin desteğiyle buraya, yeni evime geldim. ve kahretsin ki aynı gün...