*
Birden Eylül'ün o mükemmel sesi kapladı odayı.
hayatımda duyup duyacabileceğim en güzel sesti beyler.
bilmiyorum belki de bana öyle gelmişti ama o an gerçekten de öyle hissetmiştim.
leman sam'dan kıyamam sanayı söylüyordu.
ben Eylül'ün o büyülü sesine öyle bi kaptırmıştım ki kendimi aslında çok iyi bildiğim bu şarkının sözlerine dikkat bile etmemiştim o an.
"yollarımda ayaz var, yaklaşma yollarıma
kıyamam kıyamam sana.
karanlık gecelere ortak edemem seni
kıyamam kıyamam sana... "
diyordu.
aslında bu şarkı bu gecenin bi kısmını ve Eylül'ün bana olan davranışlarını özetliyor gibiydi.
özellikle seçilmişti sanki.
raslantı da olabilirdi.
bilmiyorum.
göz ucuyla kimseyi rahatsız etmediğimizden emin olmak için kapının kapalı olup olmadığına baktım.
hoş, bu sesten rahatsız olacak adamın aklından şüphe ederdim ya neyse.
acil koridorunun en sonundaki yani en uzak odadaydık, yan odalarımız boştu ve Eylül'de zaten çok yüksek sesle söylemiyordu şarkıyı.
bu rahatlıkla kaptırdım kendimi tekrar şarkıya.
çok iyi gelmişti.
ben hala arkamı dönüktüm Eylül'e.
geriye dönmeden.
-ya ortak olmak istiyorsam. dedim şarkının son dörtlüğündeki sözleri kastederek.
-kıyamam sana. dedi.
cevap vermedim.
bi süre bekledim.
o da susuyordu.
biraz daha bekledim.
en azından belki "uyudun mu?" diye yoklar dedim.
ama hiç bir şey demedi.
yavaşça arkamı döndüğümde gözünün yaşını silmeye çalışıyordu.
farketmedim sandı ve gülmeye çalıştı.