*
bi kaç defa "ne yersin" diye sordu.
ben de bi kaç defa "yemicem" dedim.
en son "yemicem" dediğimde "ben acıktım ama sen yemezsen ben de yemem" dedi.
bu akşam hastaneye ilk geldiğimde ablamın odasına girdiğimde küçük sehpanın üzerinde 2 tane boş tepsi, tepside de yenmiş yemeklerin tabakları duruyordu.
o küçücük beynimle hesap kitap yaptım.
yemeklerden 1'ini çok büyük ihtimal ablam yemişti.
geriye 1 yemek ve eylül, emrah, enişte olmak üzere 3 kişi kalıyordu.
eğer yemekler eylül geldikten sonra geldiyse,
eylül geldiğinde eniştem baygın olduğuna göre o yemeği emrah ya da eylül yemişti.
emrahı'da tanıdığım için, acından ölse bile o yemeği eylül'e bırakcağını bildiğim için 2. yemeği çok büyük ihtimalle eylül yemişti.
yaptığım hesabın yanlış olma, tutmama ihtimali de vardı ama sıkıntıdan tüm ihtimalleri düşündüm.
sayısal olarak olasılık hesaplamaya kafam çalışmasa da 2. yemeği çok büyük ihtimalle Eylül'ün yemiş olduğuna kanaat getirdim.
ve yapmış olduğum hesaba güvenerek Eylül'ün blöfünü görmüştüm.
"all in" dedim. yemek yemedim beyler.
zaman geçmek bilmiyordu.
aradan bana göre 3 saat kadar geçmişti ama duvardaki saat tam 12'yi gösteriyordu.
hadi şimdi gidebilirsin. dedim Eylül'e dönerek.
şaşırmıştı.
-beni kovuyor musun. dedi şaka gerçek karışık.
-yok benlik bişey değil, senin için söylüyorum. dedim.
-o ne demek şimdi. dedi
-kafamla saati göstererek biraz daha geç kalırsan külkedisine dönüşeceksin çünkü. dedim
ağlamaktan kıpkırmızı olan gözlere o samimi gülüş ne de güzel yakışmıştı anlatamam lan beyler.
o gülünce refleks olarak ben de güldüm.
gülerken insanın çenesi ağrır mı amk, benim ağrıdı.
belli etmedim.
ama sonunda bi kaç saatin sonunda mutlu edebilmiştim onu.
ama yüzündeki tebessüm çabuk kayboldu.
tekrar hüzünlenmişti.
o gece başbaşa olmamızın ve uyumayacak olmamın tüm avantajlarını kullanacaktım.
-neden burdasın. dedim
-ablanı merak ettim çünkü. dedi
-ama ablamın yanında değilsin. dedim
-çünkü yardıma ihtiyacın var gibi görünüyordun. dedi
-yardıma ihtiyacım yok ama çok uykum var, hadi sen git ben de rahat rahat uyuyayım. dedim
bu lafımdan sonra gideceği varsa da gitmeyeceğini biliyordum.
bu gece sabaha kadar burda kalmasını garantilemek istemiştim.
-oldu canım. dedi sahte bir gülümsemeyle.
-iyi geceler o zaman. dedim ve kendi çabalarımla dönebildiğim kadar arkamı döndüm eylül'e.
yatağın etrafında dolanıp anında önüme geldi tekrar.
-uyumak yok bu gece Ömer Bey. dedi
bu tatlı oyun hoşuma gitmeye başlamıştı.
az önceki tarafa döndüm geri.
hoop tekrar gerldi.
-yorma istersen beni. dedi
-gelme o zaman uyucam ben. dedim ve harbiden de gelmemişti.
iyi ki de gelmemişti çünkü yatakta bile olsa bi daha dönecek halim kalmamıştı.
baktım ses seda çıkmıyor.
-iyi geceler. dedim.
-bunu sen istedin. dedi
ben bu seferki adımının ne olacağını heyecanla bekliyordum.
çok eğneliyordum.
birden...