*
giderken ne yapacağım hakkında en ufak bi fikrim bile yoktu.
karşıdan karşıya geçerken ya kızın güzelliğinden etkilenip, saçmalarsam diye düşünüyordum.
kendimi sapık gibi tanıtmak, istediğim son şeydi.
kendimden beklenmeyecek bir özgüvenle
-mrb. dedim
hatun beni farkedip yaklaşık 2 sn kadar suratıma ifadesizce baktı ve kafasını geri çevirdi.
o 2 sn bile o okyanus mavisi gözlerde kaybolmama yetmişti beyler.
bi göz ancak bu kadar mavi olabilirdi.
onlar maviyse benimkiler neydi,
sevgi neydi, sevgi emekti.
kafayı yemek üzereydim. kalbim deli gibi çarpıyordu.
babamın beni cemil oto'nun önüne bırakıp gittiği ilk günkü gibi çaresiz hissettim o gözler karşısında kendimi.
hatun sağa sola bakıyor, birini bekliyor gibi gözüküyordu.
tekrar cesaretimi toplayıp;
-beni yanlış anlamayın ama yardıma ihtiyacınız var gibi gördüm sizi, şu karşı durakta taksiciyim ben. diyerek elimle bizim durağı gösterdiğimde o an o durağı gösteren elimin, parmaklarımın, ona o komutu veren beynimin her bir hücresini tek tek gibesim geldi.
durağı gösterdiğimde en yaşlımız rüstem amca dahil herkes bize bakıyordu.
utancımdan kıpkırmızı olmuştum beyler.
allahtan hatun lafa girdi ve;
-sağolun taksi istemiyordum, iyi günler. diyip kafasını geri çevirdi.
-peki, size de. diyip geri dönmüştüm ki...