büyümek için can attığımız çocukluğuma dönmek için şuan nelerden vazgeçmem bilemessiniz.tek derdimin kaybolan tasolarımın peşinden ağladığım yıllar, çizgi film izlerken babamın kanalı değişmesi üzerine hıçkıra hıçkıra ağladığım yıllar, annemin terlikle dövdüğü halde anne diye ağladığım yıllar. şimdi elimde olsada o günlere tekrardan dönsem o günlerimi tekrar yaşasam diye kendimden bile vazgeçerim hatta. sokakta deli gibi top oynayıp akşam ezanını duyar duymaz maçı ortasında bırakıp eve depar attığımda yaşadığım heyecan, babamın eve gelirken getirdiği horoz şekeri alırken yaşadığım sevinç, altıma işediğimde annem görecek diye yaşadığım korku hepsine ayrı ayrı bir özlem duyuyorum. büyüynce herşeyin çok güzel olacağını düşünürdük herşeyin yolunda herşeyin şahane olacağını mutlu olacağımızı sanardık çocuktuk işte akıl edemiyorduk bazı şeyleri. şimdi hayat sıkıntısımı desem kız meselesimi desem herbirimizin farklı sebeplerden yaşadığı iç huzursuzluğunumu desem hayat çok zorlaştı beyler hiç beklemediğimiz gibi hiç istemediğimiz gibi zorlaştı. neyse beyler içimi bi nebzede olsa döktüm ileride dünyaya gelecek olan bebekler, büyümeyi 4 gözle bekleyen çocuklar elimde olsa inanın hepsinin büyümesini engellerdim.