Fakirdik, babam karnımızı doyurmak için gece gündüz çalışırdı.Kirasıydı faturasıydı derken adam super mario gibi didinirdi ama tek fark vardı, babamın 1 canı vardı.Dandik bi evde kiracıydık babam bikaç ay parayı denkleştiremedi kirayı ödeyemedik.Ev sahibimiz sivri dilli biriydi..acımasızdı.Küçük kardeşimin canı mandalina çekmişti babam da her zaman bizi düşünür manava gitmek zorunda kaldı. Tabi o zamanlar adam akıllı marketler falan yok olan da meyve satmaz.Ben de onla beraber çıktım belki dışarıda arkadaşlarım bigiblet sürüyorlardır ve belki bi tur ben de binerim arzusundaydım.Sonra bi bağırış çağırış duydum ev sahibimiz olan manav babama bağırıyordu arkadaşlarımın içinde "daha kiranı ödeyemiyorsun meyve senin neyine pis dilenci git çalış" ... o an ilk defa kalbimin kırıldığını hissettim hatta tuz buz olduğunu hissettim.Her çocuk ufakken babasını kahraman olarak görürdü ben ise bu iğrenç duruma arkadaşlarımın içinde şahit olmuştum.Arkadan arkadaşlarımın gülme sesleri geliyordu zaten bigibletlerine binmeme de izin vermemişti şerefsizler.Hızlı adımlarla babamın yanına gittim beraber evin yolunu tuttuk.Aslında babam çok gururlu bir insandı orada o adama haddini bildirebilirdi ama hasta kardeşimi düşünmüş olacak hiç bir şey diyemedi. Eve gidince kardeşime sarıldı oğlum mandalina kalmamış yarın alırım dedi.O günden sonra büyümüştüm sanki bigiblete dahi binmek istemedim çocukluğum boyunca.Hala mandalina yerken bu olay aklıma gelir babama bir fatiha da ben okurum.

edit: https://www.youtube.com/watch?v=0wsIDoyGiUg