Ozamanlar ilk okuldayim, öğlenciyim. Kahvaltimi edip sallana sallana okula gidicem. Cizgi film izliyorum annem seslendi kahvaltiya cagirdi. Oturdum sofraya, sofrada sana yağ çay ve ekmek vardi. Kucuguz tabi maksat karin doyurmak ekmege sana yag surup ustune kimyon yada kofte baharati gibi bisey vardi onu atinca bile mutlu olurdum. Neyse seytanin isimidir nedir bilmem canim hayvanca peynir cekti. Anne peynir, peynir yicem, peynir cikartsana... Annemin en az 10 dk kadar kelimenin tam anlamiyla kafasini ütüledim. Annemde her seferinde gecistiriyor agzima ekmek tikiyor. En sonunda cocuguz tabi simariyoruz peynir peynir derken, annem dayanamadi ee yeter be yok iste yok. Paramiz yok bunlar var istesende istemesende yiceksin yemek zorundasin dedi. Sustum cevap dahi veremedim. Ogun ve diger gunler kahvaltida ne varsa onu yedim. Daha ufacik cocukken parasizlik sanki olgunlastirmisti beni, gerci o yasta para hicbir isime yaramazdi.