Evet panpalar, yine sonunda babamdan dayak yediğim bir küçüklük anımı anlatıyorum. Bu sefer bayağı küçüğüm ama.

Yılı tam olarak hatırlamıyorum beyler ama 3-4 yaşlarındayım. O zamanlar annemler izmirli olduğu için izmire giderdik hep.

Neyse bir gün gezelim falan dedik, teknelerin satıldığı bit alana gittik. Alacağımızdan değil de bakmak için. Neyse ablam ben dayım annem babam bakıyoruz teknelere, fakat bitek ablamla ben içine giriyoruz. Bulunduğumuz alandan tekneye geçmek için de bir kalas var, oradan geçiyorsun. Kalası tekeneye dayamışlar yani.

Ben küçük olduğum için ablamın elini tutup geçerdim hep. Neyse ilerledik biraz daha büyük bir tekne geldi. Ablam uçtu direk. Bende merak ediyordum. Bi çılgınlık yapıyım da tek başıma tekneye geçiyim dedim. Demez olaydım.

Adımımı attım kalasa, yürüyorum, tam inecem tekneye dıbına koyduğumun kalası kaydı bende oradan suyu boyladım amk. Annem bir çığlık bastı, bende boğulmamak için kalasa tutunuyorum. Sonra babam atladı sağolsun pekekent tuttu beni. Iskele merdiveni uzaktı bayağı o yüzden oradan çıkarttı beni babam. Ama asıl sorun orada başladı.

Babam kendisi çıkamadı amk. Yarım saat dayım uğraştı sonunda kurtulduk. Herkes te bize bakıyo zaten. Babam çıkarken bana bir bakış attı, resmen o an gibildiğimi anladım. Ben bişey diyene kadar adam bana tokadı geçirmesiyle yere düşmem bir oldu. Baya ağlamıştım, bi kere daha gömmüştü bana amk hayvanı.

Bugün anneme uğrayayım dedim, eski fotolara baktık falan o günden dayımla bi fotom vardı ordan hatırladık, güldük bayağı. O zamanları nerden hatırlıyon dalyarak demeyin.