toplum içinde kendimi yalnız hissediyorum dışarı çıkasım gelmiyor. insanların bilinçsizlikleri, umursamazlıkları beni üzüyor.bir güruh var toplumda anlık zevklerin peşinde ve yarını düşünmeden yaşıyor, kitap okumuyor merak etmiyor. hepsine sorsan bir fikri var ama o fikrin ne anlama geldiğini bilmiyor.bu koca bir güruh toplumda yer edinmiş sağlam kök salmış .alayı daha çok para kazanayım şunu alayım bunu alayım şuna çakayım derdinde. yatın katın olsa ne olacak?100 tane kıza çaksan ne olacak birini kalpten sevemedikten sonra ?gideceğin yer belli ne bu hırs ?toplumdan soyutlanma nedenim bu işte ben böyle olamıyorum. toplumdan uzaklaşıyorum ve uzaklaştıkça daha mutlu oluyorum.ne kadar az insan o kadar çok mutluluk diye düşünmeye başladım hatta.3 ay önce bi kızla konusmaya başladım baya konuştuk buluştuk içmeye gezmeye gittik en sonunda geçen ay söyledim böyle böyle ben seni seviyorum diye üstelik bir sayfa şiir yazdım kağıda ve kıza verdim. kız kabul etmedi ama öncesinde baya samimiydik,o ara ben sevdiğim için onun üzücek bir hareket yapmadım en fazla sarıldım oturduğumuz mekanlarda elimi omzuna doğru attım hatta dönüşte otobüste kafanı cama koyma geldedim başını omzuma koydu.ben seni seviyorum diyincede ben sana o gözle bakmadım dedi. koydu aslında öyle bir koydu ki ne desem boş kalır ben yılmadım yine yüzsüz gibi yazdım kıza şiir yolladım her gece yazıp sabah uyandığı saatte yolladım ki görsün diye gittim kapısında yattım. uzatma,bir sonuca ulaşmayacak şeyler,o anlamda hoşlanmadığım biriyle neden birlikte olayım falan dedi. çok koydu yine hani biz severiz uğruna şiir yazarız sırf onu görmek için yağmurda 2 saat yol çekeriz o bunu söyler.ne kadar insan tanıdıysam hepsi bir parçamı aldı gitti o yüzden daha insanlarla iletişime geçmek istemiyorum. derdim çok derdimi yanacağım insanlarda var ama siz hep bi tık daha üsttesiniz bende. seviyorum sizi panpalarım ve abilerim. içimi dökeyim biraz dedim