Üstü çıplak olan benim binler. Gözlerim doldu yine. Neyse hikayeme geçeyim. 1938de Atatürk ölünce babam aceleyle eve geldi. "Kalk oğlum, gidiyoruz!" dedi. "Baba nereye?" dedim. "Atatürk ölmüş, ülkenin anasını giberler buralarda yaşanmaz" dedi. Babam çok ileri görüşlü bir adamdı. "Peki baba nereye gidicez" dedim. "Almanya'ya gidicez oğlum. Zaten yakında Türkler kütleler halinde Almanya'ya gidicek. 4-5 milyon Türk, Almanya' yerleşicek. Biz şimdiden gidip orada yer yurt edinelim" dedi. inanması güçtü ama babam gerçekten çok ileri görüşlü bir adamdı. "Tamam" dedim bavullarımızı hazırlayıp trene atladık. Uzun bir yolculuktan sonra Berlin'e ulaştık her yerde Hitler posteri gamalı haç işaretleri vardı. Trenden inip şehrin içine doğru yol aldık. Meydanda miting vardı. O kadar çok insan vardı ki yolumuzu değiştirip başka yöne gittik. Babam Almanca biliyordu. Birilerine bi kaç bişey sordu sonra zemin katta küçük bi yer kiralayıp yerleştik. insanlar bizim yahudi olup olmadığımızı soruyordu. Biz de Türk olduğumuzu söylüyorduk. Yaklaşık 1 sene boyunca o zemin kat evde yaşadık. Babamla birlikte Yahudi bir manavda iş bulmuştuk. iyi kazanıyorduk ama her an tehlikedeydik. Ve nihayet tarih 1Eylül 1939u gösterdiğinde Almanlar Polonya'yı işgal etti ve 2nci Dünya Savaşı başladı. Babam haberi duyar duymaz kalp krizi geçirip öldü. Ülkeye giriş çıkışlar kapatılmıştı "Hay senin senin ileri görüşünü gibiyim baba" dedim. Savaş başlamıştı ve ben Almanya'nın ortasında tek başıma gib gibi kalmıştım.