bizde şöyle bi sıkıntı var:herkes aynı ve en yüksek eğitimi almaya çalışıyor. bakın einsteinın bi sözü vardı "bi balığı ağaca tırmanma yeteneğiyle ölçerseniz elbette beceriksiz çıkar" gibi. herkesin 140 iqsu olmaz. herkesin mükemmel ezber yeteneği olmaz. herkesin matematiğe kafası basmaz. ama bizde toplumsal ödev bilinci olmadığı için herkes en iyi mevkilere hile hurdayla geliyor. bu olunca toplumda düzen bozuluyor. buna çare olarak devlet ortak çoktan seçmeli sınavları görüyor. öyle olunca bu at yarışına dönüyor. kim ne kadar bilgi ezberlersem kar anlayışına giriyo. eşşek gibi dershanelerde çürüyo. sonra sınav seçici olsun diye bilgi detay yükü artırılıyo. yetmiyo millet daha da abanıyo. bu böyle olmaz bi lise öğrencisine bi ortaokul öğrencisine bu bilgi fazla denilirse sonuç:500 tane full yapan birinci. üstelik 1 yıl sonra bakıyosun adamın kafasında kalan yeteneği ilgisi ne kadarsa o kadar, bak össde ilk 500e girip 1 sene sonra 3lü itilafı 3lü ittifağı sayamayan insanlar biliyorum. ben de mesela integralleri türevleri falan ezberleyip geçmiştim şimdi sadece yukarı atıyoduk aşağı atıyoduk falan onlar kaldı sadece.

benim çözümüm:sosyal-ekonomik adalet mümkün olduğunca sağlanmalı. böylece marangoz der ki "ben doktor olamadım belki ama bi doktor da benim bildiğim işi bilmiyo, toplumda benim de yerim var" meslek liselerinin etkinlşiği artırılmalı. üniversiteler meslek lisesine döndü, sayı arttı kalite düştü, mühendislikten bir sürü arkadaşım var yüksek yapıyo niye daha önde olmak için. tıbba mühendisliğe yeteneği bilgisi yetmeyenler iyi birer meslek sahibi olmalı. marangozluğundan tut bakkalına kadar herkes işini iyi yapacak bilgi ve deneyime sahip olmalı. güçlü ülke millet devlet, toplumsal refah bi ekip işidir, doktorundan kapıcısına herkes en efektif şekilde çalışmalı bunun yolları aranmalı. tabii bunların hepsinden önce herkes dürüst ve toplumsal ödev bilincine sahip olacak...