hikayede herkesin kaçırdığı nokta şu;

benim bir şato istemem, şatonun benim olması gerektiği anldıbına, veya olursa bunun mükemmel bir sonuç olduğu anldıbına gelmiyor.

zamanında çok aşıktım yunan bir kıza ki gibtim daha sonra, ama kız bana pas vermiyordu.. seversen sev ne yapabilirim diyordu, ben seni arkadaş olarak seviyorum diyordu..en son da seni seviyorum demeye başladı ama gözlerinde o ışık yoktu.

nefret edemedim hiç, çünkü bir gece konuşuyoruz, dedi ki bana "sence aşkta en önemli şey nedir?" ben edebiyat kasıp ne olduğunu bile hatırlamadığım gibik bir cevap verdim, "sence?" dedim.."karşılıklı olması" dedi. iki kelimeyle hem hayallerimi gibmişti, hem de bana durumu özet geçmişti.

gitti daha sonra, haberleri geldi işte kendi sevdiği adama çıplak fotoğraflarını göndermiş, eleman sağda solda yaymış adı çıkmış falan filan..

ama usta laf bütün ciddiyetiyle kafamda, ki daha sonra benim gibi çok sevmiş, aldatılmış, üzülmüş, gece elinde şarap ya da viski şişesi olan bir kızla tanıştım.. ilkten açmadı muhabbet, sonra sonra birbirimize savaş yaralarımızı gösterir gibi.. daha sonra o çok aşık olduğumuz eskiler geri geldiğinde bizde deli gibi kıskançlık krizleri ve onları kovalamaca şekli, muhteşem bir ilişkinin başlangıcı olmuştu.

neyse yani bu zaaflar maaflar yalan, hayatının aşkı, en en çok seveceğin insan, anlayabildiğin insan. o yüzden hikaye sahibi arkadaşın her kimse, adım atmaktan korkmayıp emeli alması lazım.

özet: aşk iki taraflı olmazsa aşk değil o