Bıktım aq. Kalıplara konmaktan, gruplaştırılmaktan bıktım. Sadece havalı diye atayiz ayaklarına yatan, neyi reddettiğini bilmeden, kitabi bir kez okumadan seni "dinci" diye yaftalayanlardan bıktım. Başını kapatmayı, sakal uzatmayı din sanıp, yastık altından her takı yiyenlerden bıktım. Cemaatlerden, hacılardan hocalardan sevgi koduğumunun insanından bıktım. insana insan diye bakmayan, kendi milletini, kezbanını, kendi yuzunu görmeden, amk eşşek sevicisi diye millete laf eden oç lerden bıktım. Kendi milletimi seviyorum, turk olmakla gurur duyuyorum dediğimde, amk faşisti diyen binlerden bıktım. Atatürk'ün ilkelerini bilmeden, onun heykeline tapan, gotune başına k. Atatürk yazdırınca kendini cumhuriyetçi, Atatürkçü sanan mallardan bıktım. Bıktım aq. Kendi insanımdan bıktım.

Bu yazıyı kaleme almak istedim. Ankara da paralı bir üniversitede okuyorum ve malum ahali belli. Çoğu çok iyi insanlar ancak bu sözleri söylediğimde bana olan bakışlarının değişmesinden bıktım ve bu yazıyı yazmaya karar verdim. Adamlar dinle alakalı bir laf atıyor, duymuş amk malı bir yerden bir şey yalan yanlış, dayanamıyorum diyorum ki aç oku Kuranı kendin gır. Hemen abi muamelesi görüyorum. Abilerle muhabbet edince bir şey bence yanlış diyorum bu sefer dinden çıkmış oluyorum. Kendi milletimi seviyorum diyorum ırkçı oluyorum. La diyorum kimse aç olmasın insanların bazıları gereğinden fazla zengin. Gelirlerini biraz paylaşsalar aç adam kalmaz diyorum komunist oluyorum. Anlayın aq. Bizler herşeyden önce insanız. Sağcı solcu dinci atayiz inançlı vs değil, insan. Demek istediklerini anlamayan olur kesin. Ama anlayan bir panpanın bile çıkması benim için birşey. En azından, benim gibilerde varmış aq. derim.