Vedalari sevmem yalanların en büyüğüdür. hepimiz vedaları çok severiz, çoğumuz aklımızda cenazemizin senaryosunu yazarız

"şu ağlar, şu arkadaşım arkamdan şu anıyı anlatır, belki eski sevgilim gelir, belki yıllar sonra duyar eski bir arkadaş. maçta yanyana bağırdığımızı hatırlar, zoruna gider genç yaşta gidişim. belki beni döven adamlar "ölmüş mü" diye üzülür. yıllar önce bana attıkları yumruklar, kalplerine iner. belki televizyonda haber değeri taşırım"

cenazelerde akıldan bu geçer, ayrılıklar böyledir. yemek yiyemediğiniz o gece "acaba o da yemek yiyor mu" iştahtan kesilip kesilmediğini merak edersiniz. bir an için gülünce, ayrıldığınız insana ihanet etmiş gibi gelir. ya o da gülüyorsa kuruntuları kaplar içinizi.

veda etmek için can atar insan aslında. hiç ağlamayan adam, vedalaşırken salya sümük olur. vedalar sırasında gerçekler ortaya çıkar. ya gerçekten istemiyor ya da burukluk vardır. ama dostlarım, en sevmediklerinizi bile içiniz burkularak yolculayacaksınız dünyanızdan.

ben vedaları çok severim; merhaba diyebilme fırsatı doğuyor, şimdilik veda diyelim. Okumaya bile tenezzül edilmeyecek bu yazı yinede kenarda dursun